NASADKA ROZPRASZAJĄCA
W filmie stosowane są nieraz bardzo ładne efekty świetlne, a mianowicie rodzaj aureoli, rozświetlenia ciemnych konturów, rozjaśnienie obrzeży cieni. Efekty te uzyskuje się za pomocą specjalnych miękko rysujących obiektywów. Fotograf zaś może sobie poradzić, zakładając na obiektyw szybki rozpraszające. Są to szklane szybki z wytłoczonymi koncentrycznie, zgrubionymi pierścieniami lub zrobione własnoręcznie szybki z czystego pleksiglasu, w którym ostrą nóżką cyrkla wyrysowano kilkanaście wgłębionych kół, pozostawiając wolny sam środek, a zagęszczając je w miarę zbliżania się do brzegów. Taki prosty przyrząd daje obok ostrego „rdzenia” obrazu lekkie rozproszenie rysunku na styku światła i cienia (rysunek).
Rysunek. Własnoręczne sporządzanie szybki rozpraszającej o rysunku kolistym lub prostokątnym.
Jeśli mamy obiektyw o silnie wystającej oprawie, to taka nasadka nie daje pożądanego efektu, bo musi znajdować się tuż przy przedniej soczewce obiektywu.
Używanie nasadek rozpraszających podczas powiększania nie daje pożądanego efektu, bo zamiast świetlistej aureoli na krawędziach cieni widać ciemne obrzeżenia świateł; wygląda to nienaturalnie.